A żyć możesz tylko dzięki temu, za co mógłbyś umrzeć.

Mroczny Mesjaszu, powierzony
umierającemu niebu! Czy twoje ciało
jest zwiastunem samotności,
w której próbuję odnaleźć bezsens
kolejnego poranka?
Czy łzy, pokonane przez
zmiennocieplny wiatr, wciąż kolidują
z kroplami deszczu, roztrzaskują się
o cień?

Przepełnia mnie czas, duszą godziny,
dla których mogłabym wyrzec się
tęsknoty, pozbawić zmysły
miękkiego milczenia.
Mroczny Mesjaszu, bezkres smutku
nie przypomina bólu, z którym
tak łatwo zasnąć, tak łatwo się wyrzec.

Nie chcę kochać cię zbyt zachłannie;
nie chcę dzielić się z tobą radością,
której nikt już nie potrzebuje.
Moje bujne sny, płodne noce -
wszystko jest modlitwą
straconego, przegranego na wstępie.

Chowam w sercu najlepsze gwiazdy;
czy wykradniesz dla mnie
choć jedną wiosenną puentę,
jeden szklisty poranek?

Mroczny Mesjaszu, nie pozwól snom,
aby pokonały przyszłość.
Nie zgadzaj się, aby noc stała się
własnością gwiazd.
Niech twoje własne tysiąclecie napełni cię
blaskiem, którego nie sprzedam,
nie zwrócę do nadawcy.

Mroczny Mesjaszu, zbliżam palec
do twoich ust; czy cisza,
co zagnieździła się w ziemskim piekle,
odważy się pokonać
najgłośniejszy sen?
Czy spokój, ogarniający twoją cierpliwość,
przyniesie nienakarmione sny,
włóczęgowskie pragnienia?

Jesteś dostatecznie niewinny,
aby wskrzesić w sobie wiatr, złamać pióro,
którym spisywałeś balladę -
jej słów nie zna nikt.
Jesteś dość nieśmiały, aby przypodobać się
własnemu cieniowi, udać się
na przechadzkę po błoniach nieba.

Uwalniam twój strach
z moich ramion; przypatruję się
słońcu, co skarży się na los.
Mroczny Mesjaszu, wróć, zanim
dopadnie mnie jeszcze jedna
samotna godzina.
Wróć i odszukaj w sobie prawdę,
dla jakiej rośnie we mnie miłość,
rozpościera się nadzieja.

Nie wiem, czy zasłużyłam na twój czas;
opatrzność wciąż towarzyszy
wiekuistości.
Nie wiem, czy łaska życia zakończy się
wielokropkiem; zbuntowane chwile
czekają na czas, gdy odszukamy siebie
pośród zgliszcz wolności.

Przebudzi się w nas przyszłość,
ocknie ufność, że to, co bolesne,
potrzebuje najwięcej ciemności.

Drogi Mroczny Mesjaszu, mój chaos
stara się dotrzymać ci kroku.
Czułość, świetlista niby pierwszy powiew
w tym mieście, próbuje unieść
ciężar myśli, przeklętych iluzji.

Nie potrafię dłużej znieść
urodzaju egzystencji; umiem jedynie
kochać na złość niebu, wbrew ziemi.
I choć tętni czarna krew,
a twoje łzy smakują równie wybornie -
nie ominę drogowskazów,
nie porzucę kłamstwa,
aby napotkać spokój, uwierzyć w szczęście.

Czarne jest dziś niebo twego serca,
skazanego na dożywocie;
czarne myśli - próbujesz im dorównać.
Zanim twoja ręka zamknie się
na gwieździe, wszechświat obróci
w nadzieję - stanę na warcie
rzeczywistości, przypodobam się
bezczasowi, co wciąż tęskni.

Otulam się twoim westchnieniem
niby bezsennym porankiem,
powłóczystymi, bezbronnymi mgłami.
Brnę pod prąd tej samej bajki,
której zakończenia boisz się poznać.

Twoje myśli są boleśnie gładkie,
zakochane w niebie.
Próbuję poczuć piękno naszej wyspy,
melancholii, religii niby kamień.
A gdy odejdzie w nas noc,
gdy wyprze się zniszczenie - zapłaczemy
nad sobą, zapłaczemy nad człowiekiem...

Mój Mroczny Mesjaszu, wróć do świata.
Odnajdź w nim krztynę szczęścia,
tylko dla siebie.
Poczuj resztką zmysłów ten jedyny cień,
jaki rzuca twoje popielate serce.

Dziś zamyka się za nami niebo,
otwiera furtka do teraźniejszości.
Jesteś taki sam, jak sprzed dekady,
kiedy to zderzyły się
nasze trajektorie,
smutek przygotował do odlotu.

Nie chcę tańczyć, gdy milczy muzyka.
Nie chcę kochać wbrew
luce w epitafium.
Mroczny Mesjaszu, wzgardzony,
nieszczęśliwy - rozkochaj w sobie
moje ciało, z lekka przesycone,
słone niby tchnienie róży.

Przymierzasz wciąż te same łzy -
najwygodniej jest w uśmiechu.
Zbliż się do moich dłoni,
odczytaj przyszłość z pękniętej linii.
Odzyskaj niemoc, łączącą światy,
dzielącą na pół pomarańczę słońca.

A ja tutaj będę - cała w gwiazdach,
o srebrzystych myślach.
Moja nagość będzie niosła
smutek i złudzenia.

Pokocham cię, choć martwe są dziś
gwiazdy, choć księżyc kuruje blask.
I choć ustępuję miejsca jutru,
wiatr rozwiewa słowa, przygarnia ciało.

Mroczny Mesjaszu, samotny i zdradzony,
czy to, co czai się w twoich oczach,
jest tylko westchnieniem drzew?
Czy to, co zamieszkało pośród śladów,
przeobraża się w niepokój,
nieznający uśmierzenia, gardzący bólem?

Przemieniamy się pomału w bezkres,
jakiego się nie doczekamy.

Mroczny Mesjaszu, zanim pośród śmierci
zabrzmi dzwon zwiastujący istnienie,
zanim pomiędzy gwiazdami
zalśni modlitwa - nie oddalaj się od nieba,
nie ufaj ziemi u swego serca.

I choć rozpęta się w nas drugie życie,
choć niebo dotrzyma kroku, poczujmy
na skórze oddech tęsknoty, smutku,
porzuconego w połowie drogi.
Zobaczymy ogród, gdzie nikt nie mieszka.

Odetchnie w nas zmierzch, gotowy
stawić czoła słońcu, zatańczyć bez muzyki.
Zniknie płomyk łzy, aby wskrzesić powietrze.
Nie jestem tym samym człowiekiem,
którego poznałeś.

Czuję w sobie wiatr, do bólu niebieski,
zakochany w przyszłości.
Odzywają się w nas obawy, życzenia
z okazji trzydziestej rocznicy samotności.

Mój Mroczny Mesjaszu, zaśnij, żebym mogła
podarować ci kęs tęczy, duszę,
moje wykradzione światy, moje piekło.
Nie kochajmy się na zachętę - odszuka nas
dotyk, znajdzie zapomnienie.