A żyć możesz tylko dzięki temu, za co mógłbyś umrzeć.

Mroczny Mesjaszu... Wypatrzyłam cię pośród gwiezdnego pyłu. Czułeś się samotny, osierocony przez Boga. Odszukałam pomiędzy ziemią a niebem, między oknem a drzwiami - byłeś zdradzony, porzucony przez samo serce opatrzności. Nie znałam wtedy jeszcze twoich myśli, raj był mi zbyt daleki, aby zrozumieć jedność przeciwieństw. Wiedziałam zaledwie, że - pomimo gęstej, kleistej nocy, bez krztyny jasności - twoje życie dźwiga serce na temblaku, że ciało wymyka się uwolnionej duszy.

Tej nocy, kiedy zasnęły niespodziewanie wszelakie konstelacje, kiedy księżyc spóźnił się na wartę, zrozumiałam bliskość twojej ufności, lęk przed zdradą. Tak, pamiętam ten moment, kiedy spostrzegłam cię po raz pierwszy... Trwała ciemność, do bólu ciężkostrawna, ogołocona z lichego płomyka jasności. Mimowolne kroki wiodły mnie uśpionymi alejami parku. To była zaawansowana jesień, więc na chodnikach i w kałużach zalegały jesienne liście; unosił się nad nimi słodkawy, całkiem miły zapach rozkładu. W parku było pusto. Nic dziwnego, wybiła północ, wszyscy serdecznie spali w swych wygodnych łóżkach, niczego nieświadomi...

Było zimno, bardzo; lodowate powietrze wdzierało się do płuc, mroziło serce. Od czasu do czasu przysiadałam na ławce, aby odpocząć i pomyśleć. Tak, brnęłam poprzez ten zdziczały mrok, szukając ukojenia i uśmierzenia. Nie czekało na mnie nic oprócz pustki i zatracenia. Miałam sen, nic więcej...

Gdy ruszyłam dalej, gdy narowista droga wiła się u moich stóp, dostrzegłam ruch w żółtej plamie światła, rzucanej przez uliczne latarnie... Gdy tylko zrozumiałam, że jesteś niezwykle wysoki, odziany w szatę z przepastnym kapturem, że dźwigasz te wszystkie grube łańcuchy... Poczułam ciszę, jakiej nikt tutejszy nigdy nie znał. Zakochałam się w przepaści twoich oczu, choć byłam pewna, że w ten sposób ukradnę wszystkie twoje myśli, każde wypowiedziane sercem słowo...

Mój Mroczny Mesjaszu, twoje pojawienie się w tym parku, w moim życiu, przyniosło mi ratunek. Pomoc, o którą w milczeniu błagałam. Odkąd znalazłeś drogę powrotną do swojej rzeczywistości, mój sen stał się znienacka jawą. I choć nie wypowiedziałeś ani jednego słowa, nie wyszeptałeś żadnej modlitwy - legły w gruzach minione piedestały, w proch obróciła się kanwa mojej przeszłości, umarły złe wspomnienia...

Gdy przystanęłam, zaskoczona i zdziwiona twoją obecnością, rozłożyłeś ramiona, pragnąc mnie oswoić... Z początku nie ufałam wnętrzom twoich dłoni... W końcu jednak postawiłam krok, potem następny... Poczułam nagle, że z nieba oderwały się wszystkie gwiazdozbiory i rozsypały się u moich stóp niby srebrzyste płatki róż. Wiedziałam, że dla mnie są te gwiazdy. Zadedykowałeś je dla mnie. A ja zaczęłam je zbierać, aby rozjaśniły mi drogę, którą dziś ruszyłeś i ty.

To oczywiste, że z początku bałam się twoich karminowych łez. To normalne, że przyśnił mi się anioł stróż, mający twoje oblicze. Kiedy tak staliśmy, spoglądając sobie nawzajem w oczy, próbując porozmawiać o niebu i ziemi, o życiu i wolności - runęły nasze wewnętrzne barykady, w gruz obróciły się przeszkody, które nie pozwalały płucom oddychać, a sercu - bić.

W pewnej chwili postawiłeś dwa kroki naprzód, niwecząc dzielącą nas przepaść; bez ceregieli ująłeś w chłodne dłonie moją twarz. Nie zamierzałeś mnie całować. Po prostu zobaczyłeś moją duszę. A ta dusza rozkwitła w cieple twojego spojrzenia. Rozkwitła, by niebawem przynieść zakazany owoc. I ja ten owoc pragnęłam wręczyć tobie. Chciałam spijać kwaśny miąższ z twoich ust.

Oczywiście, zadałeś mi kilka pytań. Zdziwiłam się, że umiemy ze sobą rozmawiać. Na tę rozmowę czekałam nieznośnie długo. Śledziłeś ruch światła w moich oczach, wpatrywałeś się tak łapczywie...

I gdy tak staliśmy, gdy nasze twarze dzieliło parę centymetrów, poderwał się z drzemki wiatr... Dziwnie ciepły i lekki tej nocy. Przytulił nas i uniósł do miejsca, gdzie umierały nagie jabłonie, gdzie konały rzeki, do bólu czarne... My tam odszukaliśmy zmierzch dla naszej przeszłości. Poczuliśmy przyszłość, gotową wrócić z nami do raju. Porzuciliśmy ciała, zostały nam tylko dusze.

Mój Mroczny Mesjaszu, rozległe jest światło naszego dzisiejszego popołudnia. Niebo jest do bólu bławatkowe, upstrzone gdzieniegdzie strzępem niewinnego obłoku. W centrum tkwi roześmiane od ucha do ucha słońce, wyciągając ku nam dobrotliwe, przepastne dłonie...

Tak, trwa zachwycający, niepowtarzalny majowy dzień. Znajdujemy się na łące, pośród wielobarwnych kwiatów, pachnących do utraty zmysłów. Siedzimy na kraciastym kocu. Mam na sobie zwiewną, białą sukienkę, pod której materiał usiłuje wedrzeć się letni powiew.

Leżymy obok siebie, na wznak. Kiedy o tym nie wiesz, przyglądam ci się kątem oka; patrzysz w dal, żując w zamyśleniu źdźbło trawy. Panuje cisza tak błogosławiona, że boimy się, co przyniesie kolejny wieczór. Co jakiś czas podnoszę rękę, próbując zamknąć palce na niebie - bezskutecznie. To jednak nie wszystko. Odpoczywasz obok, nasze dusze wysłuchują się wzajemnie. Serca są stonowane, obłaskawione przez leniwe, niemal letnie popołudnie.

Od czasu do czasu wypluwasz źdźbło, aby zerwać nowe. Wymieniamy spojrzenia - karminowe z czarnym. Uśmiechasz się nienachalnie, po czym znów patrzysz w dal... Czy to słońce, czy to księżyc wdrapuje się na porzucone niebo? Czy łączą się w nas boleśnie oddalone antypody, zdane na łaskę nieutulonych burz? Raz na jakiś czas nadajesz imię myślom; stwierdzam, że milczenie jest o wiele lepsze, o wiele ciekawsze.

Mroczny Mesjaszu, odrzucasz znienacka źdźbło i zaczynasz zbierać kwiaty. Twoje zręczne, smukłe palce sprawnie splatają wiosenny wianek. Wkładasz mi go na głowę - pasuje idealnie. Uśmiechasz się delikatnie, bez nachalności. Przez jakiś czas tylko mi się przyglądasz, jakbyś usiłował zapamiętać wyraz mojej twarzy. Wkrótce jednak rozkładasz ramiona, abym się w nich zanurzyła.

Trwa piękna, jedyna w swym rodzaju chwila; oprócz śpiewu ptaków słyszę subtelny szelest twojego serca, uwięzionego w tej zbyt dużej klatce piersiowej. W takich chwilach dziwię się, że tak doskonale mnie rozumiesz, że moje słowa nie są ci obce. Mroczny Mesjaszu, przecież wiesz, że nie umiem rozmawiać z ludźmi. Nie potrafię ubrać czystych myśli w równie czyste słowa.

Dlatego też czuję, jak w oczach wzbierają mi łzy; pamiątka po tym zachwycającym dniu. Tkwię w twoich objęciach, bojąc się, że lada moment godzina przeminie i wrócimy do prozy życia. Tak bardzo pragnę ustąpić miejsca szczęściu, lecz wiem: czai się w twoich dłoniach, na bezsennych wargach...

Mroczny Mesjaszu, pragnę zostać tu na zawsze, w tym kwiecistym wianku, w pobliżu twojego serca. Nie chcę, aby powrócił zachód słońca. Niech czas przynajmniej ten raz zapomni o punktualności, niech zamyśli się choć na moment. Pocałuj mnie na zakończenie, na początek nowej, niespotykanej bajki...

Wieczór sączy się do serc przez czarną szybę. Zmierzch wkrada się przez uchylone okno, otula nas swoją miękkością, daje uśmierzenie win. Zegar, jak zwykle z lekka niepunktualny, wymierza kolejne godziny, których zabrakowało nam do śmierci. W pokoju jest przytulnie cicho, płonie palenisko, po ścianach błąkają się długie cienie.

Czekamy na nawrót namiętności, rozparci na sofie, stojącej tuż obok niskiego, szklanego stolika; na blacie stoi butelka wybornego czerwonego wina, obok dwa smukłe, niemal puste kieliszki. Siedzisz wygodnie, wsparty o wezgłowie sofy, ja leżę obok, zwinięta w kłębek, z głową na twoich smukłych, twardych udach. Od niechcenia przeczesujesz palcami moje włosy; wiesz, że to lubię.

Mroczny Mesjaszu, dziś świat tkwi w przepastnej kieszeni twojej szaty. Dziś księżyc wzszedł w naszej intencji; przysiadł na parapecie i sprawdza, czy wciąż jesteśmy. I choć trwa wieczór, choć słońce rozebrało się do naga - twoje karminowe spojrzenie pozostanie nieobecne, wymierzone w gwiazdy. I choć skargi zegara nas nie wzruszają, choć pielęgnujemy w sobie wieczność - wolność nie odszuka wzgardzonych wspomnień.

Pozostaniemy tutaj, dopóki nie zgaśnie ostatnia konstelacja, dopóki serca wyznaczają rytm tej ballady. Patrząc na ciebie z dołu, przywdziewam uśmiech, ukradkiem przełykam zieloną pigułkę nadziei. Wyśnię dziś dla nas ciekawszą przyszłość. Przyszłość bez słowa sprzeciwu.

Zerkam ku tobie, podziwiam z tej niecodziennej perspektywy. Oddychasz spokojnie, bez pośpiechu; twoje serce wystukuje regularny rytm. Jedyne, co cię zdradza, to spojrzenie - zbyt karminowe, zbyt odległe, żeby zrozumiał je świat, żeby przygarnęło życie... Wyraz twarzy jest jeszcze dziwniejszy - sprawia wrażenie, że jesteś daleko stąd, poza zasięgiem ciała...

Mroczny Mesjaszu, czy mogę dotknąć twoich policzków? Wciąż są wilgotne... Czy pozwolisz zdjąć ten przepastny kaptur? Chciałabym pozbawić cię tych ciężkich łańcuchów... W pewnej chwili spostrzegasz, że bacznie ci się przypatruję. W odpowiedzi posyłasz lekki uśmiech; po chwili ponownie patrzysz w bezkres. Czy to pora, aby przestawić zegarki? Czy nadszedł taki czas, gdy ściany obracają się w ruinę?

Odrywam głowę od twych kolan, upijam łyczek wina, przyglądam się resztce trunku na dnie kieliszka. Tym razem przylegam do twojej piersi - kojąco rozległej, uśmierzająco twardej. Wiem, że tam, pod mostkiem, mieszka serce, jakiego nikt tutejszy nie zna i nie rozumie.

Wodzę opuszkami palców po zapinkach szaty, myśląc o wieczności, spodziewając się jeszcze jednego poranka. Ujmujesz znienacka moją rękę, składasz pocałunek na jej wierzchu. Wiem, że nadeszła ta pora, aby zasnąć w nieznane. Przestały płynąć łzy, serce się rozchmurzyło. Śpij, Mroczny Mesjaszu... Pragnienia znów dedykuję twoim snom. Tak, to najwyższa pora, aby marzyć...