A żyć możesz tylko dzięki temu, za co mógłbyś umrzeć.

Mroczny Mesjaszu, zapętla się
w nas nadzieja.
Toczy błędne koło, na złość ludzkości.
Zamykasz po sobie powieki,
pod którymi czają się wspomnienia,
ukrywają chwile, dla jakich warto
się obudzić.

Niemoc czasu uwydatnia się w latach -
pomiędzy uśmiechem radosnym
i smutnym.
Połyskuje w twojej dłoni serce
ostatniego człowieka - pora opuścić bezsens,
wyjść na przekór wiośnie,
pośród zbyt długich cieni.

Wciąż jestem po właściwej stronie
świata; modlę się do ziemi,
bo na niebo jest za późno.
Rozwija się przed nami wstęga pamięci -
chwil czystych a miłościwych,
momentów przegranych na wstępie,
lecz poczętych w porę.

Trwa sen, próbuję ugłaskać światło -
zmierzam się z przyszłością,
kocham w ciszy, która ogarnia wysypiska,
dawno zapomniane ogrody,
skamieniałe spojrzenia.

Mroczny Mesjaszu, zderzają się
w nas poranki bez wstępu i zakończenia.
Kolidują ziarna piasku,
którymi przecież od dawna jesteśmy.
Doszukuję się w tobie czułości - przybywa,
przyodziana w sukienkę ze szkła,
kojarząca się z lękiem
zadedykowanym słońcu.

Mroczny Mesjaszu, szukam w tobie
uwolnienia od ulicznych świateł, od plam,
które zostawiła samotność.
To nie tylko wypowiedziana historia -
to również myśl, myśl zbyt smutna,
aby stać się zwyczajnym zdaniem,
w pokorze dać się szlifować niby kamień.

Został mi po tobie jesienny oddech,
martwe listowie na wilgotnych chodnikach,
woń cynamonu i pomarańczy...
Została noc, dla której zasnę,
dla jakiej otworzę furtkę do słońca.

Mroczny Mesjaszu, pozostaniemy,
z myślami ubranymi zbyt niedokładnie,
ze słowem na ramieniu.
Opadnie kurtyna, zatrzaśnie się powieka.

Nie chcę, żeby mnie kochano.
Nie chcę, żeby posądzano o wolność.
Przepastna jest obecna godzina,
godząca w człowieka;
nie ma w niej złudzeń nie do pokonania,
nie ma chwili wytchnienia.

Dziś w niebie tkwi twoje spojrzenie -
jasne i przejrzyste, zauroczone
w nadziei.
Dziś u moich stóp spoczywa ziemia,
życiodajna i pokorna, skreślona
na wstępie.

Miłościwy jest twój dotyk - spełnia marzenia
napiętej skóry, kłóci się ze zmysłami,
które pragną jeszcze.
Grawitują dziś nasze myśli,
gotowe, aby dorosnąć i stać się słowami.

Bezlitosne twarze, z uśmiechami
przytwierdzonymi taśmą samoprzylepną,
kłębią się pod powiekami,
wpadają do płuc,
drażnią serce.

Jesteś sobie marzeniem, które woli
się nie spełniać.
Jesteś sobie wiatrem, co unosi czas
w stronę wieczności.

Mroczny Mesjaszu, zgubiłam gdzieś
daleko, pośród takich samych dni,
twoje zmęczone serce.
Utraciłam po drodze głód duszy,
nienasycenie samotności.

Ujmuję delikatnie myśli - pełne niepokoju,
skąpane w niemocy.
Czuję na skórze smutny tętent
melancholii - jest jak gwiazda,
sprzedana niebu.

Niepełne są zmysły, poczęte, aby sprostać
dekadom, aby wskrzesić taki świt,
który uwięzi w sobie ciemność.

Mroczny Mesjaszu, dożywotnio wrażliwy,
przygwożdżony do snów - przypatrz się
mojej czułości, zrozum pożądanie.
Przez lukę w życiorysie przeciska się
smutek, współgrający z wiatrem,
powierzony ludzkości.

Nie jestem wymówką dla twoich słów,
Mroczny Mesjaszu...

Kompletnie nie rozumiem ludzkich spraw.
Spraw tak uczłowieczonych,
że giną cienie, pierzchają oznaki dnia.

Przeobraża się w nas gorycz,
wzburzona zbyt natrętną opowieścią
straconego wędrowcy,
niezwyciężona mimo głodu,
jaki wciąż drażnię promieniem
pożyczonym od słońca.

Nie pojmuję, skąd bierze się jutro -
czy mieszka tam,
gdzie ostatnio widziano moje dzieciństwo?
Serce, targane wiatrem, dogorywa
na marginesie
przyszłości; dusza, wyklęta
przez kłamstwo, rozwija się
niby bezdzietne słońce,
towarzyszy ciału, które nie lubi kochać,
nie lubi spać.

Duszne jest jutro, jeszcze gorszy
wiek, co zginął za zakrętem,
spopielił się w imię straconych.
Pustka, wypełniająca gładką, wymuskaną myśl,
nie należy do mojego świata,
nie spotyka się
z pobożnym czekaniem na życie.

Jesteś mi bliższy od snu,
będącego antidotum na śmierć,
wynagrodzeniem potulności.