A żyć możesz tylko dzięki temu, za co mógłbyś umrzeć.

Nie chcę odnaleźć twojej zadumy
w popiele nadludzkich spraw.
Nie chcę dopatrzeć się winy tam,
gdzie chadza spać słońce.

Wciąż spijamy z pełnych warg Boga
oddech,
stajemy się jednością z tym,
co okrutnie ludzkie.

Ogarnia mnie smutna niepewność,
że to, o czym zawzięcie śnimy,
jest nagim płótnem,
kubkiem gorącej, zbyt czarnej kawy.

Przyśniła mi się myśl - wymarzyłam
delikatne słowo, stracone na wstępie.
Jako że życie uczy mnie
pierwszych kroków,
namalowałam dla ciebie portret
wolności - zbyt przerażonej,
żeby mogła odmówić niewinności,
wyzbyć się karawanu życzeń.

Do bólu nagie są łzy,
przepełnia nas lęk - nie umiesz go nasycić.
Przemijamy przy dźwiękach
tęsknoty, zwijamy w kłębek,
aby smutek także mógł być pychą,
wszechświat przekraczał próg
człowieczeństwa.

Mroczny Mesjaszu, zanim powrócisz
do swych straconych lat,
zanim odszukasz pustkę w wieczności -
zaśnij na chwilę,
na wieczność, która współgra z milczeniem,
kończy się zimowym dniem.

Zanim odwróci się w tobie życie,
zanim przymierzysz świat - rozrośnie się
czułość bez końca, stracona na starcie.

Z ogładą szukasz znaku zapytania,
by uwiecznił odpowiedź na wątpliwości,
na niepewność.
Rozejrzyj się w poszukiwaniu słońca - ono jest,
zadedykowane przez moje oddanie,
przez niewinność, którą przyrzekłam.

Nie oddalaj się od mojego serca,
uwięzionego pośród strof
tego dożywotniego poematu.
Mroczny Mesjaszu, dzięki tobie unikam
zezwierzęcenia, zbyt pochopnych myśli.

Mroczny Mesjaszu! Bez twojej obecności
zasypiam. Osuwam się w przepaść,
zakochana w twoim zapachu,
tak podobnym cynamonowi i pomarańczy...

Proszę, nie przeklinajmy przeszłości -
musiała nadejść, żebyśmy mogli
usłyszeć ciszę, przekrzyczeć niebo.

Ubierzmy się w uśmiechy i udajmy
w przeciwną stronę.
I choć obumrze w nas chwila,
choć nie zasnę przed tobą - objawisz się
niby strudzony wędrowiec,
skazany na dożywotnią drogę powrotną.

Mroczny Mesjaszu, pragnę karmić cię
dotykiem, podsycać światło spojrzenia.
Nie kocham gwiazd, nie kocham słońca -
jesteś od nich piękniejszy,
okazalszy niż szczyt szczęścia,
wierzchołek najwyższej z gór.

Tak, dla ciebie brzmi moje serce,
w tobie kocha się świat.
Oddaję ci gwiazdę, którą mi wyśniłeś.

Mój Mroczny Mesjaszu, jakże jasne jest
słońce, czające się w cieniu
twojego szkarłatnego spojrzenia!
Nienasycone są słowa, wskrzeszone
z myśli - do nich lubimy się przyznawać.

Niedaleko stąd kwitnie początek świata -
jesteśmy zakochani w zieleni,
w jej nieogarniętym urodzaju,
dożywotnim, niepokonanym...

Piękne są twoje dłonie, nurzające się
w ciszy; wyjątkowo subtelne i grzeczne
jak na tę porę roku, na ten bezczas.

Mroczny Mesjaszu, żarzą się w tobie
wykwintne gwiazdy, przeczące ciemnościom.
Odradza zasiana myśl, maleńka
jak ziarenko piasku wśród pustelni,
wśród sumień...

Nie chcę kochać cię przez przypadek,
wbrew prostocie - miłości należy się
ciekawsza przyszłość.

Zasypiam w tobie, Mroczny Mesjaszu.
Chylą się moje urojenia...
Oddalają delikatne prośby o jeszcze...

Mroczny Mesjaszu, Mścicielu!
Chodź, zatańczmy, choć nasze stopy
nie znają parkietu,
a my nie mamy poczucia rytmu;
przed nami kilka lat wieczności,
która oswoi niebo, zaspokoi ziemię.

Przed nami tysiące wschodów słońca,
jakie powitamy z namaszczeniem;
tysiące wieczorów, co przyniosą
cierpliwość i zaspokojenie.

Mroczny Mesjaszu, czasem mówię
w języku ludzi - jest mi to język obcy.
Gwiazdy, wydarte z piersi ciemności,
kłębią się w sercu, lubują w milczeniu.

Zrodzę się dziś tylko dla ciebie,
dla twoich minionych lat.
Zatańczymy ponownie, choć będziemy
deptać sobie po palcach,
choć przeminie radosna muzyka.

Zatracimy się w tym szaleństwie,
zakochani w białym niebie, oddani
mglistym, śpiącym dolinom.
Powróci pora na sen, pora na krzyk.
To nie będzie już raj, a epoka,
którą poznają sny, rozpoznają słowa.