A żyć możesz tylko dzięki temu, za co mógłbyś umrzeć.

- Mroczny Mesjaszu...

- Tak, Anno?

Leżę obok, zwinięta w ciasny kłębek. Moja ciężka głowa spoczywa na twoich długich, smukłych udach. Mimo wszystko jest mi niezwykle wygodnie. Twoje szczupłe, chłodne palce przeczesują moje pukle - doskonale wiesz, że przepadam za tą pieszczotą. Z mojego gardła wydobywa się mruczenie, godne rasowej kocicy. Nie muszę długo prosić, żebyś kontynuował zabawę moimi włosami. Kiedy twoje palce na moment zamierają, jęczę w ramach protestu. Wkrótce kontynuujesz sprawianie mi przyjemności.

- Mroczny Mesjaszu, skoro niebo jest takie ciemne, to gdzie znajdzie się odrobina miejsca dla światła? Cóż, że człowiek kocha człowieka, skoro brat z zimną krwią morduje brata? Dlaczego światem rządzi zło, chociaż zostaliśmy stworzeni na boże podobieństwo? Dlaczego ukrywamy się w cieniu własnych serc, bojąc się wydostać na światło dzienne? Skąd w nas tyle samotności, Mroczny Mesjaszu?

Czuję, że jesteś skonsternowany moimi pytaniami, bo poruszasz się pode mną nerwowo. Otwieram oczy i spoglądam w górę, ku twojej twarzy. Przyglądasz mi się z pewnym rozbawieniem.

- Anno, jak zwykle skora do filozofowania - stwierdzasz z przekąsem. Bierzesz głęboki wdech, jakbyś szykował się do powiedzenia czegoś bardzo ważnego. - Och, Anno... Nie ma chyba kogoś takiego, kto by znał odpowiedzi na wszystkie twoje zapytania. Hm, ale spróbuję im podołać...

Odchrząkujesz, czekasz chwilę, po czym ciągniesz:

- Anno... Według mnie, od samego początku istnienia tego świata trwa stopniowa, nieuchronna apokalipsa. Nie, apokalipsa nie wybuchnie znienacka, nie zbierze za jednym zamachem krwawego żniwa. To nie będzie jak eksplozja, jak coś, czego się nie spodziewamy. To jest jak erozja, jak rdzewienie... Konsumuje nas stopniowo, nieśpiesznie, lecz skutecznie. Dusi nas i tłamsi... A my jej ulegamy. Ba! Wręcz ją podsycamy! Tak, to w nas tkwi źródło tej apokalipsy. To MY jesteśmy jej winni. My na nią zasłużyliśmy... My się jej doczekaliśmy.

Robisz zdecydowaną pauzę. Najwyraźniej usiłujesz zebrać myśli. Dopiero po chwili konstatuję, że nie przeczesujesz moich włosów. Tym razem cię o to nie proszę. Czekam, aż będziesz mówił dalej... Nie muszę czekać zbyt długo.

- Anno, choć świat jest zdecydowanie przeludniony, to powoli zaczyna brakować człowieka. Stopniowo, brutalnie kończy się nasz gatunek. I to także jest naszą winą. Dostrzegasz paradoks, Anno? Na własne życzenie obracamy się wniwecz. Na własne życzenie niszczymy siebie i otaczający nas świat. Nie staramy się zapobiec tej powolnej autodestrukcji. To człowiek jest największym pasożytem dla Ziemi. Hm, a wkrótce może i dla całego wszechświata? Nie wiem. Jednak, bardzo się boję... Może jeszcze bardziej, niż daję to po sobie poznać. Często myślę o tym, co się dzieje z bożym dziełem. Bo świat był z początku mrzonką, idyllą, rajem... Miejscem wprost cudownym, dziewiczym. I cóż się z nim stało? Drapacze chmur, spaliny samochodowe, wojny, brak szacunku dla Matki Natury... No i oczywiście dla samego Boga.

Kiedy wypowiadasz ostatnie słowa tego wywodu, głos ci się niebezpiecznie chwieje. Nie chcę, żebyś płakał. Czym prędzej przechodzę do pozycji siedzącej. Kiedy podnoszę głowę z twoich kolan, pochylasz się do przodu i ukrywasz twarz w dłoniach. Nie lubię widzieć cię tak zmartwionym. Nie wiedząc, co począć, kładę dłoń na twoim drżącym barku. Rozklejasz się kompletnie...

- Nie martw się, Mroczny Mesjaszu - mówię, starając się, żeby mój głos zabrzmiał przekonująco. - Nie zrezygnujemy tak prędko z tego świata. Przecież jesteśmy tutaj, prawda? Nikt nas stąd nie wygoni, obiecuję. A póki tu pozostaniemy, świat nie zginie. Stanie się tak dopiero wtedy, gdy przepadnie ostatni człowiek. Niemożliwe, żebyśmy byli sami we wszechświecie; z pewnością są jeszcze tacy ludzie, którzy nie wyrzekli się dobrowolnie człowieczeństwa. Wierzę, że pójdą za nami wszyscy, którym jeszcze zależy na tej planecie. Jestem wręcz pewna, że nie pozwolimy umrzeć Bogu. Mroczny Mesjaszu, nie płacz. Twoje smutne łzy w niczym nie pomogą. Pójdźmy dalej, przed siebie, podzieleni wyłącznie przez splecione ręce.

Kiedy kończę swoją wypowiedź, gwałtownie odrywasz wzrok od dywanu u twoich stóp. Na twoim obliczu maluje się wyraz zaskoczenia. Karminowe oczy są zaokrąglone, jakbyś nie dowierzał temu, co przed momentem usłyszałeś. Po chwili jednak rysy twojej twarzy się rozjaśniają. Patrzysz na mnie z nadzieją...

- Pięknie mówisz, Anno - wzdychasz. Kładziesz swoją smukłą, zimną dłoń na mojej, wciąż spoczywającej na twoim barku. - Dlatego tak bardzo lubię odbicie gwiazd w twoich oczach, wiesz?

Nie wiem, co powiedzieć. Twoje słowa mnie onieśmielają. Czuję, że się rumienię. Musisz zauważyć, że pąsowieję, bo twoja twarz przybiera łagodniejszy wyraz.

- Chodź no tu do mnie, moja filozofko - żartujesz, chichocząc nieznacznie. - Przytul się do mnie. Lubię czuć twoje ciepełko.

Odwracasz się ku mnie, rozkładając ramiona. Nie musisz dwa razy powtarzać - po chwili już leżę w twoich objęciach. Mój policzek przylega do twojej piersi - nie ma już smutku w cichym szepcie twojego serca.

- Kocham cię, malutka - mruczysz, a twój głos jest słodszy od płynnego karmelu. - Prawdopodobnie nie wiesz, jak bardzo. - Jeszcze mocniej przygarniasz mnie do swojego boku. - Cóż... I dla mnie pozostaje wierzyć, że świat nie jest stracony. A już na pewno nie do końca... Dla mnie wystarczy, gdy znajdę na nim kawałek własnego raju. W tym raju nie może zabraknąć ciebie, mała. Musisz być w nim obecna, inaczej nie będzie miał głębszego sensu. To tak jak dobry wiersz bez wymownej puenty. Nie zostawiaj mnie, mała, bo nie wiadomo, co może mi przyjść do głowy... Żartuję, żartuję! Nie miej takiej miny, proszę. Przecież wiesz, że się droczę.

- Cóż, Anno... Najwyższa pora, aby iść spać. Oczywiście, nie opuszczamy tego świata. Zaśniemy tylko na chwilkę, aby odpocząć. A potem wyruszymy na poszukiwania idealnego szczęścia. Będziesz przy mnie blisko?

Podnoszę wzrok, przeglądam się w purpurowych oczach niby w lustrze.

- Cóż za retoryczne pytanie - odpowiadam zadziornie. Moja filuterność sprawia, że rzednie ci mina. Ach, ta twoja nadwrażliwość...

- Śmiesz kpić sobie ze mnie, Anno? - pytasz całkiem serio.

- Ja? - udaję niewiniątko. - Ja? Jakżebym śmiała!

O nie! Mogłam przypuszczać, że tak się stanie. Wypuszczasz mnie z ramion i rzucasz się na mnie, łaskocząc opuszkami palców moje boki. Ach, przecież wiesz, że mam okrutne łaskotki!

- Och, przestań, ty wariacie! - wołam między spazmatycznymi napadami śmiechu. Śmieję się tak serdecznie, że płaczę z radości. - Jak możesz się nade mną znęcać? Zostaw mnie!

Dręczysz się nade mną jeszcze przez jakiś czas. W końcu jednak odpuszczasz. Oddycham z trudem, po ataku nagłej wesołości. Ocieram z oczu łzy szczęścia.

- Widzisz, mała, tak to jest zadzierać z Mrocznym Mesjaszem - kwitujesz, puszczając mi zadziorne oczko.

I w tym właśnie momencie wszystko rozumiem. Wszystko do mnie dociera... To tak, jakbyś otworzył przede mną na oścież swoje serce. Ba! I również duszę...

- Kocham cię - mruczę, ponownie składając głowę na twych udach. Wszystko wraca do normy - znów przeczesujesz palcami moje ciemne loki. - Jestem nieco szalona, kochając ciebie.

- To dobrze, to dobrze - odpowiadasz, uśmiechając się od ucha do ucha. - Bo ja także jestem skończonym wariatem.

Piasek. Całe przestworza piasku. Niespotykanie jasnego, niemal białego, bardzo drobnego. Przyglądam się moim nagim stopom - piaski są niezwykle ciepłe, wręcz palą w pięty.

Tak. Unoszę głowę nieco wyżej, ale wciąż nieznacznie. Tam, gdzie spodziewam się dostrzec jeszcze więcej piasku, widzę rozległy morski brzeg. Wody jest bardzo, bardzo dużo; łączy się na horyzoncie z niebem. Fale są niesamowicie czyste, wręcz nienaturalnie. Przelewają się niespiesznie, jakby ostrożnie; mam przez chwilę wrażenie, że morskie bałwany są pogrążone w wiecznym śnie. Czuję nagłą, niespodziewaną potrzebę, aby zanurzyć się po serce w tym morzu... Bo to chyba jest morze, prawda?

Niebo. Przychodzi pora na niebo... I niebo jest niezwykle przejrzyste, nieskalane najdrobniejszym strzępem obłoku, nawet tego niewinnego. Kolor nieboskłonu jest do bólu bławatkowy.

Podnoszę czoło jeszcze wyżej, chyba za wysoko... Tam, nad moją głową, góruje... Ziemia we własnej osobie. Tak, to z pewnością błękitna planeta! Wygląda pięknie z tej perspektywy... Mam wrażenie, że bije od niej światło, jakie zwykło nosić słońce.

Ale, ale... Skoro to jest Ziemia, to gdzie ja jestem? Co ja tutaj robię? Czy ja żyję, czy zasnęłam? Biorę głęboki wdech - ach, powietrze jest rozkosznie słone i niezwykle orzeźwiające. Przyjemnie wypełnia płuca. Coś mi każe postawić krok naprzód. Czynię to.

Krok za krokiem... Docieram do granicy między lądem a wodą. Przekraczam ten próg... I woda jest niezwykle ciepła, wręcz gorąca; ogrzewa moje łydki. Idę naprzód, niestrudzenie; fale rozstępują się przede mną. Na szczęście, mam na sobie kusą, zwiewną sukienkę, więc zanurzam się w wodzie aż po kolana.

Nagle, niespodziewanie coś każe mi się odwrócić i spojrzeć w stronę brzegu, który dość mocno się ode mnie oddalił. Moje serce podskakuje pod mostkiem.

Widzę ciebie. Identycznego jak ostatnio. Wiatr, który znienacka się poderwał, targa twoją czarną szatę, zmaga się z przepastnym kapturem na głowie, rzucającym głęboki cień na twarz. Twoje karminowe oczy lśnią w ciemnościach. Masz na sobie znajome łańcuchy...

Pragnę cię zawołać, ale się boję; nie jestem w stanie wydobyć głosu. Przez chwilę pragnę ci pomachać, ale rezygnuję z tego zamiaru. Postanawiam wrócić na brzeg.

Po chwili moje stopy zanurzają się w ciepłym piasku, który się do nich przykleja. Podchodzę do ciebie, na odległość oddechu. Zadzieram głowę, aby zanurzyć się w purpurowym przypływie oczu. I teraz nic nie wiem... Nic nie rozumiem. Co my tu właściwie robimy? Która z życiowych dróg nas tu przyprowadziła? Czy jesteś tutaj tylko dlatego, że i ja tutaj jestem? A może odwrotnie - ja znalazłam się tu, ponieważ ty tu tkwisz?

Całuję cię. Delikatnie, subtelnie, bez nachalności. Otulam dłońmi twoją chłodną, zacienioną twarz. Smakujesz wybornie. Do moich nozdrzy wpada woń cynamonu i pomarańczy. Odpowiadasz czule na pieszczotę, trzymając swoje silne dłonie na moich biodrach.

Niestety, nawet jutro ma swój kres. Nawet bezczas dobiega kiedyś końca; inaczej nigdy by go nie było, nigdy by nie istniał. Odrywam się od ciebie, cofam o dwa kroki. Wzdycham, do płuc wpada mi morska bryza. Od Ziemi bije słoneczne światło; jest tak jasno, że muszę mrużyć oczy.

Wpijam się wzrokiem w twoją twarz - jak prawie zawsze pozbawioną określonego wyrazu. Widzę wyraźnie swoje odbicie w purpurze. Jest tyle pytań, na które nie znam odpowiedzi. Jest tyle myśli, którym chciałabym nadać słowa... Dokąd zaprowadziło nas życie? Czy pozostaniemy tu na zawsze, spętani uczuciem? Wszechświat, najwyraźniej zazdrosny, odwraca twarz; nie widzę nic poza twoim cienistym blaskiem.

Tak, czuję wyraźnie twoją ciemność. Doświadczam dogłębnie zimnego cienia. Czy to cisza, czy to ból nas tu przywiódł? Kiedy wymieniam w głowie te zagadki, twoje oczy z lekka się uśmiechają; tak jakbyś się nade mną litował. Czy rzeczywiście mi współczujesz? A może to miłość przerosła twoje serce? Mroczny Mesjaszu, odnajdź we mnie ogień, za którym wciąż biegnę. Doszukaj się prawdy w kłamstwie, które zadedykowałam przyszłości.

Patrzymy sobie w oczy przez dłuższy czas. Wiatr bawi się moimi czarnymi kosmykami - zatykam je odruchowo za ucho. Twój czarny, przepastny kaptur szeleści, targany powiewem.

- Nie, to nie wieczór nas tu przyprowadził - odpowiadasz moim najskrytszym myślom. - To ten dzień, kiedy wszystko się skończyło: życie, wojna, samotność, odległość... Nawet miłość znajduje się na tej niezbyt chwalebnej liście. Anno, jesteśmy tutaj, aby wyśnić nowy czas, stworzyć nowego człowieka. Anno... - Podnosisz rękę, wskazując popielatym palcem Ziemię na błękitnym firmamencie. - Widzisz? To wszystko, co pozostało nam po przeszłym życiu. To wszystko, w czym się dogłębnie kochamy. Widzisz, jak woda potulnie łączy się z niebem? To samo dzieje się dziś w naszych sercach. To samo podryguje w pragnieniach.

Przerywasz znienacka, choć pragnę słuchać cię w nieskończoność. Przez chwilę analizuję to, co od ciebie usłyszałam. Gdy oswajam się ze słowami, otwieram usta. Wydobywam z siebie głos:

- Mroczny Mesjaszu, odnalazłeś mnie na krańcu świata... Po co właściwie jesteś? Co się stało, że życie cię tu przyprowadziło? Przecież wiesz, że jestem kompletnie sama, że dla mnie nie ma świata, nie ma ludzi. W tobie dostrzegam to, co pozostało po minionej dekadzie. Szkarłat twoich oczu... nie pozwala bić normalnie sercu, ciąży w płucach. Tak często zauważam łzy w tych czerwonych źrenicach. Mroczny Mesjaszu, proszę...

Odnajduję w sobie dość odwagi, aby ruszyć naprzód. Kładę rękę na twojej klatce piersiowej, tam, gdzie pod czarną szatą skrywa się serce. Słyszę, jak pod materiałem faluje spokojnie twoja pierś. Podnosisz ramię, zaciskasz dłoń na moich palcach. Zbliżasz grzbiet mojej dłoni do swoich ust, pozostawiasz na nim pocałunek. Znienacka puszczasz rękę i chwytasz mnie w ramiona. Czynisz to niespodziewanie, tak, że przez moment jestem zaskoczona. Lubię przebywać w twoich objęciach; czuję się wtedy bezpieczna i cierpliwa. Jako że jestem od ciebie niższa niemal o głowę, całujesz mnie w jej czubek. Przeciągasz dłonią po moich długich, czarnych włosach.

- Anno, Anno - mruczysz, wciąż gładząc moje pukle. - Znaleźliśmy się tutaj po to, aby usłyszeć skowyt marzeń. Wróciliśmy do tego miejsca po długiej wędrówce, aby odszukać sen, zobaczyć swoje odbicia w krzywym zwierciadle. Tutaj nie ma słońca, nie istnieje noc. Spójrz, Anno, w te morskie fale... Czy słyszysz, jak proszą o litość? Podobnie jest z naszym światem; czeka na kolanach, aż zwrócimy na niego uwagę. Przez nasze myśli przedziera się strach, którego nikt tu się nie spodziewał. Rozrasta się w nas pustka, o jakiej nikt nie marzy, choć wiele od niej oczekuje.

Przerywasz nagle. Bierzesz głęboki wdech, nadal mnie przytulając. Nie da się ukryć, że jesteś poruszony. Dogłębnie. Trzymasz mnie tak mocno, jakbyś się obawiał mnie utracić. Nie, spokojnie, nikt mnie nie ukradnie... Po co byłabym komuś potrzebna?

Wydaje się, że czytasz w moich myślach. To nie jest pierwszy raz, kiedy mam takie wrażenie.

- Anno, ten świat cię potrzebuje - zniżasz głos do szeptu. - Jesteś tutaj niezbędna. I choć inne są wyroki proroków, ty jesteś stałym elementem tej rzeczywistości. Nie zamierzam cię mu odbierać. Co może taki ktoś jak ja? Jestem tylko zwykłym, szaroburym, opuszczonym, niechcianym Mrocznym Mesjaszem. Powiedz no, po co istnieję?

Śpieszę ci z odpowiedzią. Czuję, jak moje serce nagle ożyło i ruszyło wyciągniętym galopem.

- Mroczny Mesjaszu, to ciebie potrzebuje ten wszechświat. Ja jestem tylko smutnym kawałkiem jego istnienia. Uwierz w siebie. Nie, nie musisz być męczennikiem. Nie powinieneś kojarzyć się ze strachem i zniechęceniem. Jeśli nie chcesz żyć dla świata... żyj dla nas. Wiem, że jestem tylko pochmurną łzą, wiszącą u rzęsy. Wiem, że uciekam stale przed sobą, jakby na złość innym. W rzeczywistości jednak tęsknię za latami, kiedy życie było mi obce... Nie chcę skarżyć się na Boga, ale twój sen przyniósł mi uśmierzenie. Wszedł z sercem do mojej codzienności i został tu na długo. O wiele dłużej, niż przypuszczałam. Tak, Mroczny Mesjaszu... To w tobie rodzi się zakazany owoc. To w twoim sercu bezskrzydłe anioły nucą swe modlitwy... Dla ciebie przemienia się moja pamięć, moja teraźniejszość. Zostań tym bezsennym snem, spowiedzią wydartą z nieśmiałego serca.

To, co się dzieje potem, kompletnie mnie zaskakuje. Cofasz ręce i opadasz przede mną na kolana. Przywierasz policzkiem do mojego brzucha. Nie wypuszczając mnie z objęć, zaczynasz płakać. Tak, targa tobą nieutulony szloch. Czuję, jak drżysz... Mówisz poprzez bolesne łzy:

- Anno, nieuleczalnie chory jest ten świat. Obojętnie, z której perspektywy widziany... Cała rzeczywistość jest wyklęta, skazana na porażkę. Tak się boję, że pewnego razu zabraknie nam człowieka. Tak, takiego z krwi i kości. Obawiam się, że Bóg dłużej tego nie wytrzyma i położy temu kres... Wiesz, że chciałbym, aby tak się stało? Tak... Jestem zmęczony ludzkością. Przyszły czasy, kiedy brat nie zna brata. Stało się tak, że rozmawiamy sami ze sobą, zamiast porozumiewać się z innymi. Widzimy tylko swoje odbicie, nasz wzrok jest okrutnie krótki. Zapomnieliśmy o miłości. Tak, Anno... wypadła nam ona z głów. Opuściła nasze sumienia, naszą codzienność. Przepełnia nas proza życia.

Przerywasz, ale tylko na moment. Bierzesz głęboki wdech i kontynuujesz monolog:

- Anno, boję się każdego dnia. Kto wie, co temu światu przyjdzie do głowy? Kto wie, co z apokalipsą? Moim zdaniem, Anno, ona trwa już od kilku pokoleń... Nie narzuca się nam, po prostu trwa. Światem wstrząsają wojny, epidemie, nowotwory, nienawiść, zazdrość, zawiść... Człowiek jest do bólu samotny, choć tak często nie zdaje sobie z tego sprawy. Idziemy, zapatrzeni w określony punkt; nie widzimy tego, co znajduje się na poboczach. Jesteśmy jak ślepcy, którzy boją się ciemności.

- Anno, jaki sens ma dzisiejszy świat? Przecież nie od dziś wiadomo, że upadł na kolana. Ci, co pozostali ludźmi, boją się wyjść z domu, aby nie stracić życia. Boimy się zwrócić o pomoc, gdy jej potrzebujemy. Stale uciekamy przed samymi sobą. Gubimy się na tych narowistych ścieżkach, często potykając się i przewracając. Od dawna nie liczymy gwiazd, nie delektujemy się miłością. Czegóż możemy spodziewać się po samotności? Ona jest jak nowotwór złośliwy... Atakuje najczęściej serca i dusze. Choć błagamy Boga o litość, czas pędzi na łeb, na szyję. Anno, znajdujemy się na półmetku żywota... Co dalej? Co z tą drugą połową? Kiedy nareszcie nastąpi Sąd Ostateczny? Kiedy ten świat zakończy się definitywnie? Dlaczego pozostało tu tak niewielu ludzi, choć planeta jest przeludniona?

- Jaki sens miałaby mieć ludzka egzystencja, jeśli nie byłoby Boga? Anno, wciąż staram się w Niego wierzyć. Gdyby nie istniał, wszystko byłoby pozbawione celu. Po co miałoby powstawać życie, skoro po śmierci czekałaby na nie tylko pustka, kompletna martwota? To niemożliwe, to nieprawdopodobne... Musi, MUSI być jakieś rozwiązanie tej zagadki. Nie wierzę, po prostu nie wierzę, że człowiek miałby tak po prostu się zakończyć. A gdzie miejsce dla miłości, dla przyjaźni? Co z naszymi uczuciami, myślami? Anno, nie możemy kończyć się wraz ze śmiercią. To byłoby kompletnie obłąkane...

Chciałbyś mówić dalej, to oczywiste. Postanawiam ukucnąć, aby nasze twarze znalazły się na tej samej wysokości. Widzę teraz wyraźnie soczyste łzy w twoich karminowych oczach, wyzbytych źrenic. Smutno mi się robi na widok samotności i bólu, które się w nich mieszczą. Ostrożnie ocieram twój wilgotny policzek. Lubię czuć miękkość twojej gładkiej, chłodnej skóry. Przymykasz lekko powieki, najwyraźniej delektując się dotykiem.

Po raz kolejny nabierasz powietrza w płuca i kontynuujesz swoją przemowę.

- Anno, czym jest szaleństwo? Kogo mamy prawo nazywać obłąkanym? Kto dał nam takie właśnie prawo? Nikt, Anno. Zupełnie nikt. To my je sobie nadaliśmy...

- Co wyznacza szaleńca? Kto jest wart tego miana? Ktoś, kto myśli inaczej niż wszyscy. Ktoś, kto pragnie pozostać sobą, kimś wyjątkowym. Kto ma rację: lekarz psychiatra czy człowiek zagubiony w tym dziwnym świecie? Dlaczego, dlaczego wrażliwość jest nazywana chorobą? Moim zdaniem, w szaleństwie czai się piękno, którego nie sposób odnaleźć nigdzie indziej. Czy wiesz, że chorzy psychicznie często bywają cudownymi duszami? Większość z nich to artyści, i to bardzo wyborni. Tak więc, jak na ironię, obłęd daje im prawo do tworzenia piękna. Szkoda, że traktuje się ich jak odmieńców, których trzeba jak najszybciej wyeliminować ze społeczeństwa. To przykre, że nikt nie usiłuje ich zrozumieć, że faszeruje się ich medykamentami... A może to właśnie szaleniec odkrył, jaki naprawdę jest wszechświat? Może odpowiedź na wszystkie pytania retoryczne mieści się w chorobie umysłowej? Kto wie, Anno... Dziwny, dziwny jest ten świat... Ktoś, kto czuje więcej niż pozostali, jest skazany na niezrozumienie i odrzucenie. Ludzie nie umieją zadać sobie tego trudu, by spróbować postawić się w jego sytuacji.

Ku mojej olbrzymiej uldze, wstajesz z kolan i przysiadasz po turecku pośród piasku. Idę w twoje ślady i moszczę się u twojego boku. Nie da się ukryć, że jesteś głęboko zamyślony; od niechcenia przesypujesz miałki piasek między palcami. Nie patrzysz jednak na swoje dłonie. Wzrok masz utkwiony w oddali, w jakimś niezidentyfikowanym punkcie. Czekam cierpliwie, aż poukładasz zawartość swojego umysłu i serca. Zamieniam się w słuch, gdy ponownie otwierasz usta i zaczynasz monologować. Chłonę twoje słowa jak gąbka.

- Anno, nie rozumiem, jak ludzie pełni nienawiści, złości i zawiści mogą z czystym sumieniem spojrzeć w lustro? W jaki sposób idą spać każdego wieczora? Ja nie umiałbym zjeść w spokoju śniadania, gdyby na moim sumieniu ciążyło tyle zbrodni, tyle wykroczeń... Dlaczego człowiek zabija drugiego człowieka? Człowiek jest gorszy od zwierząt. Zwierzę zabija tylko wtedy, gdy jest głodne albo gdy czuje się zagrożone. Człowiek zaś, Anno, morduje dla przyjemności... Tak jest, moja droga. Człowiek jest przeżarty złem. Dlaczego? Dlaczego?

- Dlaczego Bóg, istota podobno doskonała, stworzyła człowieka tak nieidealnym, tak nietrwałym? Dlaczego nasze ciała i umysły chorują, dlaczego czujemy się zmęczeni? Z jakiego powodu dopuszczamy się do przeróżnych grzechów? Staram się tłumaczyć to tym, że Bóg ofiarował nam wolną wolę. Niestety, człowiek nie umiał z niej właściwie skorzystać... Okazało się, że człowiek czasami jest gorszy od samego diabła. To człowiek gotuje piekło na ziemi. Wiesz, Anno, sądzę, że nie ma już innego piekła. Człowiek wzniósł je tutaj, na tej ziemi, która niegdyś była piękna i zachwycająca... Czym się stała teraz? Trawi ją zło... Trawi ją zagłada, powolna, lecz konsekwentna apokalipsa. Anno... Żywię nadzieję, że pewnego dnia odnajdziemy rozwiązanie tej największej zagadki. Odnajdziemy i zrozumiemy, po co nam tyle nienawiści... Wierzę, że dotrze do nas, największe zagrożenie stanowimy dla siebie my sami. Zło jest w nas, nigdzie indziej. To nasze serca są trawione rdzą podłości i znieczulenia.

- Anno, dlaczego piękni ludzie umierają tak wcześnie, a ci brzydcy cieszą się idealnym zdrowiem? Dlaczego Pan zabiera tych, od których należałoby uczyć się człowieczeństwa? Chyba nigdy tego nie zrozumiem... Cóż... Jak zwykle, dręczą mnie tysiące pytań retorycznych. Taki już chyba jest los człowieka przewrażliwionego - że widzi więcej niż inni. A to przynosi dla szukających wiele bólu i udręki. Ciężko, ciężko jest żyć wrażliwcom na tym łez padole. Dlatego czasem nie dziwię się, że ludzie odwracają się od świata... Jak ma żyć tutaj delikatna jednostka, gdy inni są tak gruboskórni, niepodatni na zranienia? Anno... Proszę, pozwól mi zrozumieć, o co im wszystkim chodzi. Bo ja nic z tego nie rozumiem. Czy mówię w innym języku niż międzyludzki? Czasem na to wygląda...

Zapada cisza. Boleśnie martwa. Nie znajduję ani jednego słowa, które mogłoby stać się odpowiedzią na twoje pytania. Kładę rękę na twoim przedramieniu, aby dodać ci nieco otuchy. Odrywasz w końcu spojrzenie od horyzontu. Przez moment siedzisz tylko ze spuszczoną głową. Chwilę później jednak wymierzasz wzrok prosto we mnie. Twoje karminowe oczy są przesycone przepastnym głodem. Pragnieniem. Ale czego tak naprawdę potrzebujesz? Czy jest to tym czymś, co mogę ci podarować? Czy jestem w stanie ci to obiecać? A może jest to ponad moje siły?

- Anno - zaczynasz, wpijając się wzrokiem w moje oblicze. - Anno, czy kiedyś jeszcze się spotkamy? Czy połączą się ze sobą nasze narowiste pobocza? Jestem tu tylko po to, aby nikt o tobie nie zapomniał. Pragnę uchronić twoje serce od zapomnienia... Tylko ty jesteś dość miłościwa, aby pokochać moje cieniste, poszarpane serce. Anno, błagam, obiecaj mi to.

Ostatnie słowa wypowiadasz łamiącym się głosem. Wzruszenie ściska mnie za gardło. Wnętrzem dłoni gładzę twój policzek, głaszczę czule zakapturzoną głowę.

- Obiecuję ci, Mroczny Mesjaszu. Będę tu, tylko dla ciebie. Pozostanę wierna twojej rzeczywistości. Nie opuszczę cię, choćbyś tego pragnął. Pozostanę gotowa odpowiedzieć na twoje wołanie o pomoc. I choć świat obróci się do nas plecami, choć ziemia pogodzi się z niebem - zostanę wierna twoim ideałom, twojej hierarchii wartości. Możesz na mnie liczyć o każdej porze. Mogę podać ci rękę, gdy przydarzy ci się upaść. Kocham cię, Mroczny Mesjaszu, i powinieneś o tym wiedzieć...

Mroczny Mesjaszu, rozpoczyna się kolejny dzień, specjalnie dla nas. Tkwimy w oknie, ty stoisz za mną, otaczając mnie silnymi ramionami w talii, przylegając do pleców. Podbródek wspierasz o mój bark. Sterczmy tak w tym oknie, zapatrzeni w świat u naszych stóp, poddani ogromowi niebios, zniewoleni przez nowo narodzone, kwilące słońce.

Czuję się piękna, mając na plecach twoją bliskość. Czuję się szczęśliwa, kochając ciebie z pewnego powodu. Stoimy więc przy niebieskiej szybie, ty pokazujesz mi życie, jakiego dotąd nie znałam. Słucham skwapliwie twoich słów, zasłuchuję się w ciszy, która po nich następuje. Słyszę wyraźnie, jak od nieba odpada ostatnia gwiazda, jak na piedestał wdrapuje się nowy dzień. Trochę się martwię, co przyniesie, ale nie boję się - mam cię na wyciągnięcie serca.

Dlatego też przełykam łzę i obracam się w twoich ramionach, twarzą ku tobie. Muszę zadzierać głowę, żeby spojrzeć ci w oczy - bardzo to lubię. W tych oczach widzę to, co dotąd było mi okrutnie obce. Zauważam to, co do niedawna było krynicą moich smutków, moich win. Wiem doskonale, że grzeszę, patrząc w ten sposób. Tak, to jest zdecydowanie śmiertelny grzech. A może jednak wieczny? Kto wie... Może jednak to niebo nie jest tak odległe, tak skrzywdzone, przerażająco posępne?

Nieważne. Wiem, że nie bez powodu wstaliśmy dziś tak wcześnie, o wschodzie słońca. Zapragnąłeś pokazać mi, jak się chodzi po wodzie. Tak, dokładnie tak.

Jesteśmy na miejscu... Tak, chwytam kurczowo twoją rękę, ale boję się postawić pierwszy krok. Wbijam paznokcie w twoje przedramię, ale nie dodaje mi to otuchy. Ty jednak jesteś nieznośnie cierpliwy. Nie pośpieszasz mnie. Wprost przeciwnie - zatrzymujesz dla mnie swój czas, pozbawiasz wieczność nieskończoności. Gdzieś w nas, bardzo głęboko, tkwi godzina, kiedy życie stało się podmiejskim cieniem.

Mroczny Mesjaszu, przecież wiesz, że boję się nieba, obawiam się ziemi; jestem, uwięziona na granicy światłocienia, pośród łaskawych chmur. Ty jednak gwarantujesz, że cisza należy się nam obojgu, że zasłużyliśmy na wolność. Przysięgasz na otchłań myśli, że wystarczy postawić jeden jedyny krok, aby świat stanął w naszej obronie, aby jutrzenka zajaśniała równie odważnie.

Ja jednak wciąż się waham, ściskając twój łokieć. W pewnym momencie przysięgasz, że dotrzymasz towarzystwa moim pragnieniom, że usiądziesz obok mnie i zaczekasz, aż zrozumiem życie. Twoja obietnica, że pojmę język międzyludzki, dodaje mi otuchy i cierpliwości. Stawiam pierwszy krok... Lekko się waham... Nie cofam się jednak, choć chciałabym. I wiesz co? Idę. Tak. Mam wrażenie, jakbym jeździła na łyżwach. Podeszwy moich stóp muskają szklisty grunt.

Idę. Podążam. Zmierzam. Przechadzam się... Maszeruję... Tak, Mroczny Mesjaszu, to się udało! Choć wciąż ściskam twoją zimną dłoń, pozwalam się prowadzić, podobnie jak w namiętnym tańcu. Po kilku chwilach nabieram odwagi, aby puścić twoją rękę. Kolejne kroki w pełni należą do mnie. Oczywiście, wciąż mi towarzyszysz, idziesz u mojego boku; prawdopodobnie po to, aby w każdej chwili móc pośpieszyć mi na ratunek.

Ja jednak nie potrzebuję ratunku, nie dziś... I choć idę, konsekwentnie posuwam się naprzód, nie boję się. Nie! Czuję, że przed chwilą sprzedałam duszę. Podpisałam cyrograf. Nie ma już dla mnie spraw niemożliwych; pozostało życie. I ja o to życie pragnę dbać, troszczyć się. Oczywiście, w twojej nieodżałowanej bliskości. Nasza podróż trwa w nieskończoność. Trzymamy się za ręce, zmierzając ku wspólnemu brzegowi. Moje serce jest otwarte na oścież, wiesz? Moje kroki wciąż nie pozostawiają śladów. Nie pozostaje po nich najdrobniejsza skaza.

I choć nie wiem, jak długo to potrwa, ocieram ukradkiem zabłąkaną łzę. Gdy obserwuję cię kątem oka, spostrzegam, że i ciebie schwytało wzruszenie. Nie potrzebujesz już kaptura, nie potrzebujesz łańcuchów - wszystko dzieje się wbrew przeszłości. Tak, Mroczny Mesjaszu - ta podróż, choć tak piękna i wspaniała, skończy się o ustalonej porze. Wbrew temu, co sądzą niewinni.

To niemożliwe, że spotkałam cię na swojej drodze. Nie wierzę, że łzy zalśniły na twoim sercu. Nigdy nie zapomnę tej bujnej nocy, kiedy miałam odwagę cię poznać. Pamiętam, jak pokonałeś dzielące nas trzy kroki. Ująłeś w chłodne, blade palce moją dłoń, po czym zbliżyłeś jej grzbiet do ust i pozostawiłeś na nim pocałunek.

Zadrżałam na widok nieznanego światła, które zajaśniało w twoich oczach. Byłeś rozkosznie wysoki, górowałeś spokojnie nade mną. Poczułam usilną chęć, aby zerwać z twojej głowy ten nieznośny kaptur, żeby zrzucić z pleców łańcuchy... Wiedziałam jednak, że jest na to zdecydowanie zbyt wcześnie. Pozwoliłam mówić sercu. Postanowiłam, że zamilknę w połowie pytania.

Otoczyłeś mnie ramieniem, a ja poczułam się nagle bezpieczna i cierpliwa. Pozwoliłam ci zaprowadzić się na pobliską ławkę. Wiem, było zimno, trwała ciężarna noc - dziś nas to nie interesowało. Zwróciłeś ku mnie swoje ciało, nie puszczając dłoni. Wtedy nagle zrozumiałam, że nie zawsze warto polegać na ciszy.

Pojęłam, że świat jest tak blisko, że wystarczy jeden niewinny oddech, aby powrócił. Dziś twoje niebo jest inkrustowane najpiękniejszymi łzami. Dzisiejsza noc nie przypomina wieczoru, na który niektórzy czekają w nieskończoność. Nie wierzę, że jesteśmy tylko my i umarły park. Lodowaty zmrok wypełnia płuca, potrząsa sennym, wytrwałym sercem.

Nasza rozmowa trwała kilka godzin. A może miesięcy? Lat? Z początku nie wiedziałam, co uczynić z moimi myślami. Wkrótce jednak dotarło do mnie, że mój smutek dryfował w niewłaściwym kierunku. I kiedy tak siedziałam na tej ławce, kiedy ściskałam twoje dłonie - bałam się, że powróci przeszłość, odnajdzie się czas.

Mówiłeś tak, jakby świat należał się tylko nam. Mówiłeś tak potulnie, że gwiazdy taktownie odwracały twarze. Mówiłeś o wszystkim, co nie dotyczy ani ziemi, ani nieba; o tym, co mieści się między życiem a samotnością. Twoje karminowe oczy fosforyzowały, przeganiając ciemności. Było tak cicho, że słyszałam twój senny, nieśpieszny oddech. Czułam twój zapach - bliski cynamonowi i pomarańczy. Chciałam ten zapach zachować na zawsze.

Opowiadałeś mi historię swego życia - płakałeś przy tym, nie bojąc się łez. Rozpościerałeś przede mną świeże życie, którego się nie spodziewałam. Pragnęłam przejąć część ciężaru, jaki spoczywał na twych barkach. Pragnęłam zerwać grube łańcuchy, przygważdżające cię do ziemi. Marzyłam pozbawić cię kaptura...

Bałam się, że milczenie, które nadejdzie, odbierze mi ciebie z powrotem. Nie wierzyłam, że życie dobiegnie końca dzisiejszego wieczora. Pragnęłam zostać tu do końca i ściskać twoje zimne dłonie. Zdejmowałam kolejne łzy z twoich policzków. Łasiły się do tęsknoty, burzyły domek z kart.

Nadeszła pora, kiedy gwiazdy ustąpiły miejsca porankowi. I choć mijająca noc pomogła nam zrozumieć szczęście, choć bezczas stał się potulną melancholią - wilgotna tęsknota osiadła na rzęsach, wykluła się pod powiekami niby łzy. A kiedy otworzyła się furtka, podzieleni splecionymi rękoma, wstaliśmy z ławki i ruszyliśmy ku smutkom, ku zdradzonemu słońcu.

Na tej drodze spotkaliśmy wielu ludzi - radosnych i skrzywdzonych, żywych i kochających, chciwych i cierpliwych... Wszyscy ustępowali nam miejsca, usuwali się spod zgodnych kroków. Otaczałeś mnie twardym ramieniem, ja spoglądałam w górę, ku gwiazdom, gdzie znajdowała się twoja twarz skryta w cieniu kaptura. Chwytałeś mój wzrok, ciesząc się rzeczywistością, unikając cieni.

Mniej więcej w połowie drogi nasze serca przystanęły - pojęły, że warto śnić, choć nie istnieje noc. Zrozumiały, że wystarczy garść tęsknoty, aby obłaskawić jutrzejszy świt. Mroczny Mesjaszu, zgódź się, abym dźwigała twoje serce. Pozwól, żebym rozkoszowała się ciepłym światłem księżyca, obecnym w oczach.

W pewnym momencie podróż dobiegła kresu. Przysiedliśmy na najwyższej z chmur, z widokiem na szczęście. Złączyły się nasze sny, połączyły myśli, o których istnieniu nie mieliśmy pojęcia. Nagle zwróciłeś się ku mnie i wziąłeś w dłonie moją twarz; obarczyłeś moje usta pocałunkiem, jakiego nie pamiętam. Zostawiłeś bolesne piętno, dla jakiego chcę tu zostać.

Mroczny Mesjaszu... Wypatrzyłam cię pośród gwiezdnego pyłu. Czułeś się samotny, osierocony przez Boga. Odszukałam pomiędzy ziemią a niebem, między oknem a drzwiami - byłeś zdradzony, porzucony przez samo serce opatrzności. Nie znałam wtedy jeszcze twoich myśli, raj był mi zbyt daleki, aby zrozumieć jedność przeciwieństw. Wiedziałam zaledwie, że - pomimo gęstej, kleistej nocy, bez krztyny jasności - twoje życie dźwiga serce na temblaku, że ciało wymyka się uwolnionej duszy.

Tej nocy, kiedy zasnęły niespodziewanie wszelakie konstelacje, kiedy księżyc spóźnił się na wartę, zrozumiałam bliskość twojej ufności, lęk przed zdradą. Tak, pamiętam ten moment, kiedy spostrzegłam cię po raz pierwszy... Trwała ciemność, do bólu ciężkostrawna, ogołocona z lichego płomyka jasności. Mimowolne kroki wiodły mnie uśpionymi alejami parku. To była zaawansowana jesień, więc na chodnikach i w kałużach zalegały jesienne liście; unosił się nad nimi słodkawy, całkiem miły zapach rozkładu. W parku było pusto. Nic dziwnego, wybiła północ, wszyscy serdecznie spali w swych wygodnych łóżkach, niczego nieświadomi...

Było zimno, bardzo; lodowate powietrze wdzierało się do płuc, mroziło serce. Od czasu do czasu przysiadałam na ławce, aby odpocząć i pomyśleć. Tak, brnęłam poprzez ten zdziczały mrok, szukając ukojenia i uśmierzenia. Nie czekało na mnie nic oprócz pustki i zatracenia. Miałam sen, nic więcej...

Gdy ruszyłam dalej, gdy narowista droga wiła się u moich stóp, dostrzegłam ruch w żółtej plamie światła, rzucanej przez uliczne latarnie... Gdy tylko zrozumiałam, że jesteś niezwykle wysoki, odziany w szatę z przepastnym kapturem, że dźwigasz te wszystkie grube łańcuchy... Poczułam ciszę, jakiej nikt tutejszy nigdy nie znał. Zakochałam się w przepaści twoich oczu, choć byłam pewna, że w ten sposób ukradnę wszystkie twoje myśli, każde wypowiedziane sercem słowo...

Mój Mroczny Mesjaszu, twoje pojawienie się w tym parku, w moim życiu, przyniosło mi ratunek. Pomoc, o którą w milczeniu błagałam. Odkąd znalazłeś drogę powrotną do swojej rzeczywistości, mój sen stał się znienacka jawą. I choć nie wypowiedziałeś ani jednego słowa, nie wyszeptałeś żadnej modlitwy - legły w gruzach minione piedestały, w proch obróciła się kanwa mojej przeszłości, umarły złe wspomnienia...

Gdy przystanęłam, zaskoczona i zdziwiona twoją obecnością, rozłożyłeś ramiona, pragnąc mnie oswoić... Z początku nie ufałam wnętrzom twoich dłoni... W końcu jednak postawiłam krok, potem następny... Poczułam nagle, że z nieba oderwały się wszystkie gwiazdozbiory i rozsypały się u moich stóp niby srebrzyste płatki róż. Wiedziałam, że dla mnie są te gwiazdy. Zadedykowałeś je dla mnie. A ja zaczęłam je zbierać, aby rozjaśniły mi drogę, którą dziś ruszyłeś i ty.

To oczywiste, że z początku bałam się twoich karminowych łez. To normalne, że przyśnił mi się anioł stróż, mający twoje oblicze. Kiedy tak staliśmy, spoglądając sobie nawzajem w oczy, próbując porozmawiać o niebu i ziemi, o życiu i wolności - runęły nasze wewnętrzne barykady, w gruz obróciły się przeszkody, które nie pozwalały płucom oddychać, a sercu - bić.

W pewnej chwili postawiłeś dwa kroki naprzód, niwecząc dzielącą nas przepaść; bez ceregieli ująłeś w chłodne dłonie moją twarz. Nie zamierzałeś mnie całować. Po prostu zobaczyłeś moją duszę. A ta dusza rozkwitła w cieple twojego spojrzenia. Rozkwitła, by niebawem przynieść zakazany owoc. I ja ten owoc pragnęłam wręczyć tobie. Chciałam spijać kwaśny miąższ z twoich ust.

Oczywiście, zadałeś mi kilka pytań. Zdziwiłam się, że umiemy ze sobą rozmawiać. Na tę rozmowę czekałam nieznośnie długo. Śledziłeś ruch światła w moich oczach, wpatrywałeś się tak łapczywie...

I gdy tak staliśmy, gdy nasze twarze dzieliło parę centymetrów, poderwał się z drzemki wiatr... Dziwnie ciepły i lekki tej nocy. Przytulił nas i uniósł do miejsca, gdzie umierały nagie jabłonie, gdzie konały rzeki, do bólu czarne... My tam odszukaliśmy zmierzch dla naszej przeszłości. Poczuliśmy przyszłość, gotową wrócić z nami do raju. Porzuciliśmy ciała, zostały nam tylko dusze.