A żyć możesz tylko dzięki temu, za co mógłbyś umrzeć.

Smutny Mroczny Mesjaszu, myśli
rozwijają się niby purpurowa wstęga;
słowa płynące z twoich warg
słodsze są od płynnego karmelu.

Zbyt miłościwy jest nasz zamiar,
zbyt leciwy pobyt na tym
wszechobecnym piedestale.
Nie mogę żyć, nie zaznając bliskości
chłodnych, szczupłych dłoni;
nie zamierzam planować rzeczywistości,
póki gra teraźniejszość.

Mroczny Mesjaszu, pozwól mi
oglądać gwiazdy w twoich oczach.
Pozwól kojarzyć się z bezcelowością
samotności, przelanej niby łzy.

I tańczę zawzięcie, choć ktoś
wykradł muzykę, niedokładnie zliczył
ziarenka piasku w klepsydrze.

Nie liczy się kłamstwo, nowy dzień
łasi się do gołych kostek.
Mroczny Mesjaszu, odejdę, zanim
usłyszysz mój grzech.
Zginę, dopóki trwa kolejność wydarzeń.

Mroczny Mesjaszu, nie sztuką jest marzyć.
Nie jest dumą walczyć o szczęście.
Istotą życia jest śnić tak, aby stąpać
po płatkach róż, nie szukać dróg na skróty,
nie ufać bezwolnym prądom.

Nie chcę uciekać przed spopielałym cieniem -
dotknij moich łez, są jeszcze ciepłe.
Kwitnące chmury zahaczają o niebo -
pląsa w nas ten sam przypadek,
ta przywidziana, pobudzona noc.

Nie chciałabym widzieć w tobie
spojrzenia ostatniego człowieka,
ukołysanego przez burze, pogrążonego
w dożywotnim grzechu.

Mroczny Mesjaszu, niech przepełni cię jutro -
zadedykowane naszemu uczuciu,
ofiarowane Bogu, który od czasu do czasu
zerka przez dziurkę od klucza.

Pragnę namalować na ścianie przyszły raj;
niech ciemność zstąpi z gór,
osiądzie w dolinach, gdzie zostały
nasze dusze, nasze nieprzemyślane dni.

Mój Mroczny Mesjaszu, odszukałam
pośród traw paciorek twojej łzy.
Dopatrzyłam się smutku
pośród purpury spojrzenia.

Nie mogę spodziewać się wiosny -
wiatr wieje we wszystkie strony wszechświata.
I choć łza rozprasza się w tęczę,
choć mgły rozpościerają wilgotne dłonie -
odzyskam w tobie jedność,
doszukam się idei człowieczeństwa.

Czas będzie sprzyjał biciu mojego serca;
wieczność wesprze lekkość,
przytulność duszy.
Stale oddalam się od spokoju,
od wielu spraw, które nie były moje.

Mroczny Mesjaszu, wciąż kocham się
w twoim wyśmianym śnie;
rozdzielam hojnie gwiazdy,
które podałeś mi w niebieskim dzbanie.

Wieje wiatr, zbyt szumny,
aby obłaskawić szept, porzucić istnienie.
Wiatr czarny jak twe serce.

Mroczny Mesjaszu, bezkształtne jest
dziś nasze niebo.
Chcę ci podarować bez okazji
miękkość myśli, przytulność słów,
wypowiedzianych na złość
szklanym chmurom,
księżycowi pogrążonemu w ubóstwie.

Rozlega się w nas ta sama modlitwa,
co nie zazna pokoju i wolności,
nie zrozumie zjednoczenia.
Boli, okropnie boli niepokój;
wiem, że jesteś, aby ucałować moje palce.
Oto zegar z opuszczonym
sekundnikiem, bez cichego stąpania.

Kalendarz jak zwykle nieaktualny.
Mroczny Mesjaszu, porusza się we mnie
nadgryzione niebo, ocuca się poranek,
który zwykłam zaczynać od wewnątrz.

Nie podoba mi się twój oddech -
powietrze szuka ukojenia.
I zapłaczę, runę do stóp błogim katedrom,
padnę na kolana przed ziemią.

Mroczny Mesjaszu, jestem przykuta
twoją niedokończoną ostrością.
Przekrzykuje mnie ból -
wciąż w nim zawzięcie tkwię.

Nie kochaj wbrew wątłej niepamięci;
łaskawe są stopy wędrowcy.
Nie czcij mnie, póki jątrzy się rana,
czeka pragnienie światła.

Mroczny Mesjaszu, całokształt
twojego strachu to tylko epoka,
zadana tysiącleciom,
podsycona niebieskim płomieniem.

Przemienia się w nas nowe życie -
zrozumienie, że czeluść pochłania
tylko nielicznych, zaginionych, ukaranych...
Targa mną niebo,
skowyczy jesienny wiatr.

Jak daleko stąd do gwiazd,
skoro nie rozumiesz mojego istnienia?
Przebiegam przez rzekę, ukrywam się
w cieniu martwych jabłoni;
czy to cisza, czy to odporność na strach
przynosi ci pragnienia?

Jestem tym samym złudzeniem,
które przykrywa twoje oblicze.
Tłumaczy się we mnie los, na jaki
wciąż czekam, o jaki błagam.