A żyć możesz tylko dzięki temu, za co mógłbyś umrzeć.

Choć potulnie zasnąłeś, twoje zmysły
wcale nie zamierzają odpocząć.
Choć ominąłeś wyśnione półcienie,
ostatnia gwiazda nie była gotowa
do odlotu.

Udekorowałeś skronie letnimi pocałunkami,
przyozdobiłeś serce
najcieplejszym kłamstwem.
Ciemność zostawiła rozgrzane ślady
na twoich palcach,
skazę na czole, jarzącą się buńczucznie
niby morska latarnia, niby łza
w oku spełnionego pragnienia.

Choć podałeś rękę chmurze,
wtedy zbyt odległej, zbyt roztrzepanej,
by nią oddychać -
zajaśniał świeży wiek,
epoka, która zadedykuje nam raj,
sprowadzi idyllę
na zbyt ciężkie powieki.

Zanim uczcimy piękno ciepłego poranka,
zatrzymajmy się na rogu
tej pustej ulicy, gdzie tętni płonąca krew,
budzi się bezczas, choć wieczność
skończyła się innym razem.

Nie, to nie były koleje twojego losu.
Nie do ciebie przyznawała się
ciemna strona.
Nie, to nie ty stawałeś
w poprzek tej czarnej rzeki.

Na twoim sennym sercu pozostała
naleciałość po cieniu - zbyt mocno
przerażał, szukał po omacku
twojego ciała.

Lecz miałeś nie tylko ciało -
mościła się dusza,
przekreślona w paru miejscach,
przyznająca się do nadciśnienia, do łez,
które pragnąłeś ukarać, zanim
zrobi to świat.

Pewnego dnia pękły niebiosa - polał się
deszcz, w ostrym kącie
zalęgła się odraza.
Twoja dusza pozostała cała -
wytrawna jak na wstępie,
wyklęta na zakończenie.

To jest niemożliwe - w twoim sumieniu
stale przeobraża się słońce,
zajmujące się ważniejszymi sprawami.

Nie byłeś tą pustką, co odmienia się
przez ciemność.
Nie stanowiłeś zła, z którym walczyć
można po omacku.
Nie przypominałeś ciała,
wciąż skłóconego z duchem.

Nie, to nie do ciebie należała
przyszłość; wciąż tkwiłeś, schowany
po myśli w nienazwanym świetle,
poświęcony dla nadziei.

Pomimo złudzeń, pomimo
zbyt poprzecznych pragnień,
kojarzyłeś się po nieskończoność
z zielonym płomykiem świecy.

Niczyje dłonie ocierały łzy,
przed jakimi szukałeś schronienia
po drugiej stronie skały.
I choć z serca - wciąż zawziętego -
promieniowała resztka wszechświata,
choć życie reagowało
na odmienne imię, czas
miał w natręctwie cofać się znacznie,
tak, aby zachować wiekuisty spokój.

Krzywe są nogi, niedostosowane do dróg
zbyt wyboistych, zbyt długich.
Rozpostarte są twoje ręce,
jakby zadawały pieszczotę zamiast ofiary.

I choć budzi się w nas prostota spraw,
choć kolidujemy niby stracone planety -
rozjuszy się w nas wolność, spokój pośpieszy
z odsieczą, przyszłość umilknie na wieki.

Rozmarzymy się tak, jak należy - bez
zbędnych słów, bez nakazów jutra.
Przykładam do skroni muszlę twojej dłoni -
czy słyszysz tętent białej samotności,
co rozsiadła się tuż pod skórą?
Czy czujesz, jak pulsują myśli, wykradzione
ze strychu, gdzie czekały na zapomnienie?

Pozostała w nas tylko łaska - dla świata
i jego wyznawców, dla samotności i wzruszeń.
I choć ciało czeka na zadumę,
gdzieś się zapodział ostatni rozdział -
odszukamy pośród popiołów
kromkę chleba, boleśnie zeschniętą.

I my tę kromkę będziemy jeść,
choćby świat spisał ostateczne epitafium,
ktoś posądził nas o lśnienie.
Kocham się w gwieździe, rozdzierającej serce.

Byłeś czarną łzą na bladym policzku
wszechświata.
Przypominałeś ciernisty krzew,
co rozplenił się na nieznanym grobie.
Kojarzyłeś się z kroplą deszczu,
zagubioną pośród tysięcy
pozostałych kropel.

Istnienie, skażone spazmem
śmierci,
sprzedane niewłaściwej mocy,
kończyło się i zaczynało
w jednym punkcie,
okrążało świat niby zapętlony wąż.

Twoje myśli, choć wykradzione,
stawały się smutnymi słowami,
skazanymi na wieczność,
poddanymi płodnej, bujnej samotności.

Pewnego zaginionego dnia zgasła
resztka całości, w popiół obróciły się
ambicja i potęga.
Stałeś się mniejszy od ziarenka,
od cichego westchnienia,
skrytego
pod przytulnymi skrzydłami mroku.

I choć kresu dobiegła bezsenność,
choć ból zszedł z drogi -
ukryłeś się we własnym sercu,
skamieniałym i skazanym,
lecz wciąż nostalgicznie wilgotnym.